Leonard Skierski

Leonard Skierki, urodził się dnia 26 kwietnia 1866 roku w Stopnicy. Ten wielki obrońca polskich granic z 1920 roku, ginie zamordowany przez żołnierzy NKWD, w kwietniu 1940 roku w Charkowie. Żeby zdobyć szlify oficerskie, dosłużył się stopnia generał – majora Armii Imperium Rosyjskiego. W Armii Polskiej, Leonard Skierki, był generałem dywizji.
Leonard Skierski, urodził się w starej polskiej rodzinie szlacheckiej, pieczętującej się herbem Puchała. Jego podwaliny rodzinne, oparte były na solidnym gruncie patriotycznym. Leonard od najmłodszych lat, zafascynowany był polskością i miłością do rodzimych bohaterów narodowych.

Jako syn Henryka Skierskiego i jego żony Heleny z Hassmanów, uczył on się w domu rodzinnym polskiej literatury, historii i przynależności do ziemi piastowskiej, która w chwili jego przyjścia na świat, była sponiewierana jarzmem zaborów.

Jego młodszy brat Stefan, był pastorem i wieloletnim superintendentem kościoła ewangelickiego. W związku z wyznaniem ewangelickim, nie dotyczyło go ograniczenie imperatorskie, dotyczące służby w armii carskiej Polaków wyznania katolickiego. Leonard Skierki, ukończył Woroneski Korpus Kadetów i Michajłowską Szkołę Oficerską Artylerii w Petersburgu.

Z czasem, Leonard Skierki, został mianowany do stopnia oficerskiego w 3 Brygadzie Artylerii Gwardii. W latach dziewięćdziesiątych XIX stulecia, był on  pułkownikiem artylerii armii carskiej. W początkach I wojny światowej,  dowodził on drugim dywizjonem 3 Brygady Artylerii Gwardii. W lutym drugiego roku trwającej wojny, został awansowany do stopnia generał majora, szefa sztabu 21 Korpusu Armijnego.

Dnia 28 kwietnia 1917 roku, jako inspektor zorganizował w 5 Korpusie Stowarzyszenie Żołnierzy Polaków, z zamiarem tworzenia IV Korpusu Polskiego w Rosji. Był on za to aresztowany przez bolszewików, ale udało mu się zbiec na Ukrainę, gdzie wstąpił do wspomnianego II Korpusu Polskiego, którym dowodził Eugeniusz de Henning Michaelis.

Po rozbrojeniu Korpusu przez wojska austro-węgierskie, Skierski cudem uniknął aresztu. Od maja 1919 roku, służył on na powrót w Wojsku Polskim, jako zweryfikowany generał dywizji. W dniach przewrotu majowego, mającego miejsce w 1926 roku, opowiedział się on śmiało po stronie Józefa Piłsudskiego. 

W grudniu, 1931 roku, Skierki został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie działał w stowarzyszeniach Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce. W 1936 roku, został on wybrany przewodniczącym Synodu Kościoła Ewangelickiego.

Gdy w dniu 17 września 1939 roku, Sowieci napadli na nasz kraj, Skierki  przebywał gościnnie u generała Sołłohuba- Dowoyno w majątku Ziołowo. Pomimo pozostawania w stanie spoczynku, został on aresztowany przez rosyjskiego agresora i wywieziony do obozu w Starobielsku, a następnie bestialsko zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego, został on awansowany pośmiertnie do stopnia generała broni. Awans ten, został ogłoszony dnia 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".


EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ