Witold Gombrowicz, urodził się dnia 4 sierpnia 1904 roku w powiecie sandomierskim. Jako najmłodszy z czworga dzieci Jana i Antoniny z Kotkowskich, był bardzo rozpieszczany, a ponad to ubierany był przez matkę w stroje jakie nosiły małe dziewczynki.
Po opuszczeniu dworu rodzinnego, jego rodzina przeniosła się do stolicy, by ułatwić tą decyzją dotarcie do lepszego wykształcenia dzieci. Po ukończeniu warszawskiego gimnazjum im. Stanisława Kostki, młody Witold studiował prawo na tamtejszym uniwersytecie. Przez rok przebywał on także w Paryżu, gdzie kontynuował on studia w Institut des Hautes Etudes Internationales. Większą rolę niż pobieranie nauk w trakcie pobytu we Francji odegrały kontakty z młodzieżą studencką i wyjazd nad Morze Śródziemne.
Po powrocie do kraju rozpoczął aplikację sędziowską, której jednak nie ukończył. W latach dwudziestych minionego stulecia, podejmował on różne próby literackie. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych, zaczęły powstawać spod jego pióra opowiadania, które ukazały się drukiem jako „Pamiętnik z okresu dojrzewania”. Od chwili tegoż debiutu, felietony literackie i recenzje Gombrowicza ukazywały się bardzo regularnie w prasie, głównie w „Kurierze Porannym".
Tuż przed wybuchem II wojny światowej, Witold Gombrowicz uczestniczył w dziewiczym rejsie polskiego statku pasażerskiego noszącego nazwę Chrobry do Ameryki Południowej. W związku z wiadomościami z kraju postanowił przeczekać wojnę w Argentynie w Buenos Aires. W końcu jednak pozostał tam aż do 1963 roku, żyjąc tam niekiedy na granicy ubóstwa.
Pod koniec lat 40, Gombrowicz próbował uzyskać pozycję w argentyńskich kręgach literackich, publikując artykuły, a także wygłaszając odczyty w kawiarni Fray Mocho. W roku 1947, wraz z grupą przyjaciół, dokonał przekładu swojego dzieła zatytułowanego Ferdydurke na język hiszpański. Dziś wielu pisarzy argentyńskich uważa ten przekład za znaczące wydarzenie w dziejach literatury argentyńskiej. Od grudnia 1947 do maja 1955 roku, Gombrowicz pracował jako urzędnik bankowy w Banco Polaco, argentyńskiej filii Banku PKAO S.A. W 1950 roku, nawiązał on korespondencję z Jerzym Giedroyciem, i już od roku następnego publikował w paryskiej Kulturze, gdzie już za dwa lata rozpoczął druk fragmentów „Dziennika".
Po roku 1956, książki Gombrowicza ukazały się w kraju, a ich autor zyskał duży rozgłos. Po roku 1958, władze polskie nie zezwalały już jednak na druk następnych książek. Gombrowicz zyskał natomiast w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, sławę światową, uwieńczoną licznymi tłumaczeniami dzieł, także kolejnych powieści takich jak: „Pornografia” i „Kosmos”. W 1963 roku. Witold Gombrowicz powrócił do Europy, otrzymując stypendium Fundacji Forda. co władze komunistyczne w kraju skwitowały jako prasową kampanią przeciw pisarzowi.
W 1964 roku, spędził on trzy miesiące pod Paryżem gdzie jako sekretarkę zatrudnił Ritę Labrosse studiującą literaturę współczesną, z którą ożenił się pół roku przed śmiercią. W maju 1967 roku, Gombrowicz otrzymał Międzynarodową Nagrodą Wydawców Prix Fermentor, która przyniosła mu szereg literackich splendorów.
Wszystkie swoje dzieła literackie pisał po polsku. Były one tłumaczone na ponad 30 języków, a jego dramaty były wielokrotnie wystawiane na najważniejszych scenach całego świata. Zmarł dnia 25 sierpnia 1969 roku, w czasie, kiedy jego sława sięgnęła swojego apogeum.
W wolnej Polsce, utwory Gombrowicza ukazywały się wielokrotnie drukiem, a na ich temat powstało kilkadziesiąt tomów studiów i niezliczone artykuły.
EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ
KATALOG FIRM W INTERNECIE
