Marcin Poczobutt-Odlanicki

W końcowych latach naszej wolności narodowej, Poczobutt był profesorem matematyki i astronomii, Uniwersytetu Wileńskiego. Mając ku temu doskonałą sposobność, dokończył on budowę Wielkiego Obserwatorium Astronomicznego w Wilnie, którego prace rozpoczął Tomasz Żebrowski.

Pod kierownictwem Poczobutta – Odlanickiego, Obserwatorium to stało się znane w całej Europie. Prowadzono w nim regularne obserwacje astronomiczne, które posłużyły francuskiemu astronomowi Jerominowi Lalande, do obliczenia orbit planet i stworzenia tablic ruchu planet. Nie można w tym miejscu nie wspomnieć, iż Poczobutt był niezrównanym Reformatorem Szkoły Głównej Litewskiej. Gdy został on jezuitą, przekazał on kierownictwo Obserwatorium Janowi Śniadeckiemu.
W roku 1777, wydal on wielkie dzieło astronomiczne, noszące tytuł, Cahiers des observations astronomiques faites à l’observatoire, w którym ogłosił on odkrycie nowej konstelacji gwiazd, którą nazwał na cześć ostatniego króla Polski, Ciołkiem Poniatowskiego.

Był on także kawalerem Orderu Orła Białego, a za swoje wielkie osiągnięcia dla nauki został on odznaczony Orderem Świętego Stanisława. Tytuł astronoma królewskiego otrzymał on w 1766 roku, w tym samym roku został on Członkiem Królewskiej Akademii Nauk w Londynie oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie.

W rok po odzyskaniu niepodległości przez nasz kraj, imieniem Poczobutta - Odlanickiego nazwano jeden z dziedzińców Uniwersytetu Wileńskiego im. Stefana Batorego. Imię Poczobutta nosi także jeden z kraterów uderzeniowych znajdujący się na Księżycu. Ten wielki polski astronom, znalazł swoje miejsce w mickiewiczowskiej poezji, zawartej w „Panu Tadeuszu”, wielkiej epopei narodowej.
   


EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ