Jan Nepomucen Kamieński - Ojciec galicyjskiej sceny

W latach 1809 – 1842, Kamiński kierował lwowskim teatrem w trudnych warunkach germanizacji i prześladowań polskiej ludności. Ubogi jak na tamten czas repertuar, zasilał on licznymi przeróbkami i tłumaczeniami, pochodzącymi z literatur obcych. W ten sposób, przyswoił on naszej scenie ponad sto kilkadziesiąt utworów dramatycznych i komediowych.

Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny, obejmował tylko teatr niemiecki, natomiast polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z austriackimi właścicielami teatrów. Za przykładem Bogusławskiego, Kamiński zorganizował we Lwowie amatorską grupę teatralną, która grywała na deskach różnych teatrów oraz na prowincji, zapędzając się aż do terenów Odessy. Kamiński był zarówno aktorem, reżyserem, dramaturgiem, a przede wszystkim jednak przedsiębiorcą teatralnym. Zajmował się wszystkimi problemami teatru, takimi jak dobór repertuaru, angażowanie aktorów, projektowanie dekoracji, prowadzenie spraw finansowych itp. Stworzył on we Lwowie, scenę polską i wywalczył dla niej egzystencję prawną, wykształcił on także ciężką pracą sceniczną całe pokolenie artystów. Do jego teatru garnęli się znani i cenieni aktorzy, wystawiał on bowiem repertuar narodowy z ukrytymi wątkami patriotycznymi. Autorami sztuk dla teatru lwowskiego byli m.in. Aleksander Fredro i Józef Konrad Korzeniowski. Kiedy to w 1841 hrabia Stanisław Skarbek zbudował swój teatr we Lwowie, przeszli do niego aktorzy Kamińskiego.

Był także wśród trupy teatralnej i Kamiński, jako autor kilkudziesięciu adaptacji scenicznych, a także przekładów, m.in. Szekspira, Calderona, a także Schillera. W latach 1835-1848, był on redaktorem Gazety Lwowskiej i czasopisma Rozmaitości. Przetłumaczył on m.in.: „Wallenstein" (1837), Schillera „Dwaj Pikkolominiowie" (1834), „Hamleta” (1805), „Makbeta”, „Króla Lira” Williama Shakespeare\'a i „Judytę” F. Hebbla i Calderona „Lekarza swego honoru". Zawdzięczamy mu wczesne spolszczenie poezji Schillera takich jak „Ballady i pieśni" oraz „Pieśń o dzwonie". Jego rozprawki o języku polskim, znalazły w sztukach wybitnych przedstawicieli naszego romantyzmu żywy oddźwięk. Podobno, Jan Nepomucen Kamiński, zaniedbywał chorobę serca. Z roku na rok, jego stan zdrowia pogarszał się. Śmierć, zakończyła jego wielkie dzieło literacko- patriotyczne. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie i świadczy jak wielkiego człowieka skrywa jego ciężar.










EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ