Brunon Józef Szafarkiewicz - przyrodnik i nauczyciel

Ze szlacheckiej rodziny
Brunon Józef Szafarkiewicz urodził się w szlacheckiej rodzinie Wawrzyńca Szafarkiewicza oraz Joanny Nepomuceny z domu Mieczkowskiej. W 1841 roku otrzymał świadectwo maturalne ukończywszy Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Następnie Brunon podjął studia we Fryburgu, a potem w Berlinie. Uczył się on jednocześnie teologii oraz matematyki i przyrody. Napisał on rozprawę zatytułowaną De Theoremate Tayloriano a co najważniejsze, na jej podstawie w 1845 roku otrzymał tytuł doktora filozofii. Nauczał on od roku 1845 do 1853 w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, a po powstaniu średniej szkoły realnej w 1853 roku, przeniósł się do niej i do 1868 roku wykładał w niej matematykę i nauki przyrodnicze.

Praca redakcyjna
Przez dwa lata był redaktorem „Przeglądu Poznańskiego”, a od L. Merzbacha wykupił w roku 1862 kwartalnik „Ziemianin”, który prowadził redagując artykuły innych i pisząc samu drobne felietony. Do 1866 roku redagował czasopismo, które przekształcił w tygodnik o wysokim poziomie naukowym. Porzucił pracę w szkolnictwie i starał się podnieść wielkopolski przemysł oraz inwestował w budownictwo miejskie miasta Poznań. Od 1870 do 1876 roku w Szkole Rolniczej, był wykładowcą technologii, a w latach 80. dziewiętnastego stulecia, Szafarkiewicz prowadził dla młodzieży męskiej i żeńskiej prywatne kursy handlowe oraz kursy gospodarstwa domowego. W latach 1862–1867 i 1880–1886 był przewodniczącym Wydziału Przyrodniczego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Zmarł w Poznaniu 27 lipca 1892 roku, a jego grób zachował się na Cmentarzu Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Brunon Józef Szafarkiewicz był dwukrotnie żonaty: w latach 1824-1869 z Emilią Malinowską, z którą miał m.in. Stanisława (1853-85), Annę (1854-55), Kazimierza (ur. 1856), Helenę (1866-69) i od 1871 roku był żonaty z Ludwiką Siemiątkowskąz którą nie miał dzieci.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska