Jacek Bartłomiej Józef Ogrodzki - pisarz wielki koronny

Lata młodości
W roku 1723, Ogrodzki zapisał się na studia do Akademii Krakowskiej, a następnie ojciec oddał go na praktykę do kancelarii grodzkiej, a w 1732 na dwór Stanisława Augusta. W grudniu 1740 roku, Jacek Ogrodzki mianowany został regentem kancelarii większej koronnej. W lipcu dwa lata później, na wniosek kanclerza Andrzeja Załuskiego, zapadła decyzja, że będzie on sprawował funkcje regenta kancelarii koronnej przebywając stale w Dreźnie.

Na stołku starosty
W 1748 roku, Jacek Ogrodzki otrzymał starostwo trechtymirowskie. W  roku 1764 tytułowany był on starostą lubczańskim. Po ustąpieniu Załuskiego z kanclerstwa, Jacek Ogrodzki przestał być regentem kancelarii koronnej i przeszedł do gabinetu saskiego, odtąd tytułowany był w korespondencji radcą. W roku 1764 został sekretarzem sejmu konwokacyjnego, w sejmie elekcyjnym uczestniczył on natomiast jako poseł województwa pomorskiego. We wrześniu 1764 roku, został on szefem tworzącego się Gabinetu Królewskiego, zaś dnia 25 grudnia 1764 roku, mianowany on został pisarzem wielkim koronnym. W dniu 8 maja 1765 roku, Ogrodzki został kawalerem ustanowionego w tym dniu Orderu Świętego Stanisława. W roku 1766, Jacek był posłem na Sejm Czaplica, z ziemi zakroczymskiej.

Piastowane stanowisko w Departamencie
W 1775 roku, został on sekretarzem Departamentu Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej. Urząd ten sprawował do kwietnia 1780 roku. Dzięki temu król miał pełną kontrolę nad całą polską korespondencją dyplomatyczną. Na sejm w październiku 1778 roku, Ogrodzki był posłem z ziemi liwskiej otrzymał wówczas Order Orła Białego. Na parę miesięcy przed śmiercią, nie mógł wypełniać swych obowiązków urzędowych. Zmarł w Warszawie.