Adam Stanisław Krasiński - Obywatel oraz Senator

Życiorys
Urodził się jako syn Jana Józefa kasztelana wiskiego i Elżbiety Teresy z Sołtyków. W  roku 1733, stanowczo opowiedział się za Stanisławem Leszczyńskim, u boku którego przebywał w oblężonym przez Rosjan i Sasów Gdańsku. Rok później, został wysłany jako emisariusz konfederacji dzikowskiej, do Francji, gdzie kontynuował edukację. Już w roku 1737 wyjechał na studia do Włoch. Dzięki poparciu kanclerza koronnego Andrzeja Załuskiego, Krasiński został kanonikiem płockim. W latach 1746-1752 piastował on stanowisko proboszcza łęczyckiego. Brał udział w zjeździe partii hetmańskiej w Białymstoku, gdzie opracowano plany powstrzymania zamachu stanu, przygotowywanego przez rodzinę Czartoryskich.

Powstanie przeciwko Rosji
Rozpoczął on potajemnie przygotowania do powstania przeciwko Rosji. W październiku 1768, przybył do Paryża i został przyjęty na prywatnej audiencji przez Ludwika XV, który obiecał konfederatom barskim poparcie dyplomatyczne i bezzwrotną pożyczkę w wysokości 40 000 dukatów. Prowadził też Krasiński politykę zagraniczną barżan, wysyłając swoich posłów na dwory zagraniczne.

Pomysł Krasińskiego
Był prawdopodobnie inicjatorem porwania Stanisława Augusta, przeprowadzonego przez Kazimierza Pułaskiego. W roku 1772, wszedł w skład komitetu pertraktującego warunki kapitulacji konfederatów, którzy gromko opowiedzieli się przeciwko zdradzieckiej polityce króla Poniatowskiego. W dniu 2 października 1772 roku, Adam Krasiński został porwany przez kozaków i odstawiony do Warszawy. Po tym fakcie, mimo że pogodził się z królem, odsunął się jednak od czynniejszego życia politycznego. Tym bardziej, że ten rok był czasem pierwszego rozbioru Polski.

W roku 1788
Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego. Brał on udział w przeprowadzeniu przewrotu parlamentarnego, który doprowadził do podpisania Konstytucji 3 Maja w 1791 roku. Był człowiekiem o szerokich horyzontach, uważał bowiem, że sprawą nadrzędną jest niepodległość Polski. Był zwolennikiem tolerancji, ze zgorszeniem przyjął milczenie Stolicy Apostolskiej po porwaniu przez Rosjan biskupów polskich w 1767 roku.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska