Józef Nowicki - Generał Brygady Wojska Polskiego

Wszystko zaczęło się w roku 1783
Od stycznia roku 1783, Nowicki był już chorążym kawalerii narodowej wojsk koronnych. W dwa lata później, w stopniu porucznika z przydziałem do Szkoły Rycerskiej brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej. W Roku 1788 jesienią, Józef wystąpił z wojska, przechodząc do służby cywilno-wojskowej.

Rotmistrz kawalerii narodowej
W roku 1791, jako rotmistrz kawalerii narodowej powrócił do czynnej służby i w następnym roku wziął udział w wojnie z Rosją w obronie Konstytucji 3 Maja. Będąc rannym pod Turzynem, wyjechał na kurację. Ponownie w wojsku podczas powstania kościuszkowskiego, mającego miejsce 1794 roku. Początkowo jako major, potem awansowany na podpułkownika, wicebrygadiera i brygadiera; uczestniczył w walkach pod Dubienką, Chełmem i Warszawą (na Pradze). Ponownie tutaj odniósł ranę.

Poza wojskiem
Ponad 10 lat pozostawał poza służbą wojskową. Od 1806 roku, jako "inspektor popisów" I Legii w randze podpułkownika, a następnie pułkownika, był komendantem kwatery głównej księcia Józefa Poniatowskiego i szefem sztabu 3 Okręgu Wojskowego, później szefem sztabu 18 dywizji (V korpusu) i 7 dywizji (X korpusu). Trafił do niewoli po walkach o Gdańsk, mających miejsce w 1813 roku. W kwietniu w roku 1816, objął on funkcję sekretarza generalnego Komisji Rządowej Wojny, które pełnił do końca życia. W październiku8 1818 roku, otrzymał awans na generała brygady.

Noc podchorążych
Był jednym z sześciu generałów, którzy ponieśli śmierć w noc wybuchu powstania listopadowego. Podobno zginął on przypadkiem, gdyż polscy podchorążowie pomylili go ze znienawidzonym rosyjskim gubernatorem Lewickim.

Był członkiem loży wolnomularskiej Wolność Odzyskana. Nazwisko Nowickiego znalazło się wraz z sześcioma innymi na wzniesionym na rozkaz cara Mikołaja I, obelisku mieszczącym się na Placu Saskim, w Warszawie. Pomnik rozebrano w roku 1917. 

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska