Witelon - polski fizyk i matematyk

Życiorys
Witalon, był synem niezamożnej rodziny plebejskiej, Polki z rycerskiego rodu i kolonisty z z Turyngii. Często pisał o sobie „syn Turyngów i Polaków”. Początki swojej edukacji, odbył w szkole klasztornej w Legnicy. Tam też został zakonnikiem. Studiował sztuki wyzwolone w Paryżu, a później prawo kanoniczne, filozofię i nauki ścisłe w Padwie. Był dość ściśle związany z Wrocławiem, przebywając w otoczeniu książąt i biskupów wrocławskich. Był on także, przewodnikiem duchowym ksiecia Władysława, który razem z nim pojechał do Padwy i przebywał tam w latach 1262-1265. Następnie powrócił on do Wrocławia, by przejąć tron biskupa Pasawy.

Poświęcał się ojczyxnie i wiedzy
Po napisaniu swojej filozoficznej rozprawy pod tytułem „De Perspectiva”, Witelon zajął się działalnością dyplomatyczną. Brał udział w soborze powszechnym w Lyonie, był posłem księcia Henryka IV Probusa do papieża Jana XXI, a także służył on duchowo czeskiemu królowi Przemysłowi Ottokarowi II. Następnie poświęcił się nauczaniu w szkole parafialnej w Legnicy.

Przede wszystkim matematyka i fizyka
Witelona trzeba wymienić jako uczonego, poświęcającemu się konstruowaniu przyrządów do kreślenia krzywych. Po swym powrocie na Śląsk, czyli od 1274 roku był on kanonikiem wrocławskiej kapituły katedralnej z nadanym przez Henryka IV Probusa uposażeniem w postaci podwrocławskiej wsi Żórawina. Tutaj oddawał się całkowicie optyce i geometrii. To on wyjaśnił zjawisko odbicia własnej twarzy w wilgotnym powietrzu, a nie jak mawiali jego współcześni, że mógł to być wizerunek zjawy. Napisał on swoje wielkie dzieła dotyczące optyki i geometrii, na których bazował Mikołaj Kopernik i Leonardo Da Vinci.

W miesiącu kwietniu, warto jest poświęcić swoją uwagę tej właśnie postaci, o której nauka polska tak troszeczkę zapomniała.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska