Jan Zarako-Zarakowski - szlachcic herbu Dębicz

Pierwsze kroki w służbie wojskowej
W dniu 22 maja 1887 roku, po ukończeniu Korpusu Kadetów i Szkoły Junkrów, Zarakowski rozpoczął służbę zawodową w piechocie armii rosyjskiej. Był on poczatkowo oficerem Gwardii i słuchaczem Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petresburgu.

Dowódca Pułku Piechoty
W okresie wojny rosyjsko - japońskiej, w latach 1904-1905 Jan Zarakowski dowodził 283 Pułkiem Piechoty w 71 Dywizji Piechoty. W czerwcu roku 1905, odznaczył się on i zarazem awansował na generała majora oraz dowódcę 2 brygady 71 Dywizji Piechoty. W styczniu 1907 objął dowództwo 2 brygady 8 Dywizji Piechoty w Warszawie. W marcu 1913 roku, Jan Zarakowski mianowany został na stopień generała lejtnanta i został on powowłany na dowódcę 11 Syberyjskiej Dywizji Strzelców. Od dnia 3 września 1914 do 30 lipca 1917 roku, dowodził on wspomnianą dywizją na froncie niemieckim, na terenach polskich. Po doznaniu ciężkich ran, leczył się w moskiewskim szpitalu.

W Wojsku Polskim
Z dniem 23 grudnia 1918 roku, przyjęty on został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z 4 marca 1913 roku. Przydzielony został do Rezerwy Oficerskiej, pozostając w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Przydziału nie otrzymał ze względu na wiek i stan zdrowia. Od 1921 roku, był on w stanie spoczynku mieszkając w Warszawie.

W dniu 26 października 1923 roku, Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, zatwierdził go jako oficera Wojska Polskiego w stopniu generała dywizji.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska