Jerzy Maria Kirchmayer - śladami generała Andrzeja

Życiorys
Urodził się w rodzinie inteligenckiej. Był ukochanym synem Kazimierza, adwokata i Wandy z domu Mataczyńskiej. Szkołę powszechną ukończył we Lwowie, a w roku 1914, skończył renomowane gimnazjum w Chyrowie.

Aresztowanie
W roku 1914, Jurek został aresztowany na terenie Królestwa Polskiego przez władze rosyjskie i wywieziony w głąb Rosji. Powodem tego aresztowania, było uczestniczenie Jurka, w spotkaniach polskich spiskowców chcących odzyskać niepodległość Polski na drodze wojny. Po odbyciu kary, już w roku 1918, Kirchmayer służył w III Korpusie Polskim na Wschodzie. Po powrocie do kraju w grudniu 1918 roku, został powołany do wojska. W okresie wojny polsko- bolszewickiej 1919-1920, Jerzy służył w 7 Pułku Artylerii Polowej.

Po wojnie
Po zakończeniu wojny, pozostał w wojsku. Poznańską Szkołę Podchorążych Artylerii ukończył w 1921 roku, a także Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. W latach 1921-1930, Kirchmayer służył na niższych stanowiskach dowódczych w 3 Pułku Artylerii Ciężkiej i w 16 Pułku Artylerii Polowej z dwuletnią przerwą (1924-1926), kiedy przebywał w Biurze Artylerii Francuskiej Misji Wojskowej. Od 15 października do 15 grudnia roku 1930, odbył Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej dla oficerów. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, Jerzy został przydzielony do Dowództwa 13 Dywizji Piechoty w Równem, a następnie w Sztabie Inspektoratu Armii w Toruniu.

Rok 1939
W wojnie obronnej 1939 roku, Kirchmayer był zastępcą szefa Oddziału III (Operacyjnego) Sztabu Armii Pomorze. Został ciężko ranny walcząc w Puszczy Kampinoskiej. W okresie okupacji walczył w szeregach ZWZ AK. Był szefem Sztabu Okręgu Warszawa. W konspiracji stracił nogę.

Rok 1944
W lipcu 1944 roku, mimo kalectwa zgłosił się do wojska. Początkowo organizował służbę historyczną. Był najpierw kierownikiem Wojskowego Biura Historycznego w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym, a następnie szefem Oddziału Historycznego Sztabu Generalnego WP. Następnie był oficerem do specjalnych poruczeń szefa Sztabu Generalnego. Po wypełnieniu misji specjalnej, skierowany do Akademii Sztabu Generalnego, gdzie był dyrektorem nauk, a następnie wykładowcą.

Rok 1948
W 1948 roku, został usunięty z wojska. Dwa lata potem, został aresztowany przez UB, pod fałszywymi zarzutami, bestialsko bity i sądzony w procesie pokazowym generałów. Zmarł dnia 11 kwietnia 1959 roku, podczas rekonwalescencji w szpitalu. Był też autorem wielu publikacji z dziedziny historii wojskowości oraz techniki i taktyki artylerii.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska