Karol Fryderyk Libelt - filozofia mesjanistyczna przede wszystkim

Wywodzący się z biednej rodziny
Był on synem szewca. Ukończył Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. Ponieważ był on bardzo dobrym uczniem, edukację swą kontynuował studiując w Berlinie filozofię i nauki matematyczno-przyrodnicze. Był tam ulubionym uczniem Hegla. W 1830 roku, Karol obronił doktorat i odbył krótką podróż po Europie. Po powrocie do Polski, jako gorący patriota, wziął udział w powstaniu listopadowym, mającym miejsce w roku 1830. Służył on w tym narodowym zrywie zbrojnym, jako artylerzysta, co zamknęło mu na kilka lat drogę do pracy nauczyciela.

Wiele odznaczeń
Postawa zagorzałej waleczności w kilku powstańczych bitwach, przyniosła Libeltowi awans na podporucznika i krzyż Orderu Virtuti Militari. Z czasem, znalazła się też dla niego, posada nauczyciela w gimnazjum. Zaangażował się on też w działalność publicystyczną. Pisał on swoje artykuły, na łamy pism poznańskich i warszawskich.

Udział w wykładach
W latach 1841-1843, Karol Libelt brał udział w cyklu wykładów publicznych, zorganizowanych z inicjatywy Tytusa Działyńskiego. Miały one miejsce, w Sali Czerwonej Pałacu Działyńskich w Poznaniu. Działał on też w kilku organizacjach takich jak, Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Naukowej, Towarzystwo Demokratyczne i Komitet Libelta. Niepodległości Polski upatrywał on jedynie w zbrojnym powstaniu, dlatego też, zajmował się przygotowaniami do wybuchu powstania wielkopolskiego. Był wyznaczony na reprezentanta Poznania, w przyszłym Rządzie Narodowym, kiedy to wierzono że Polska odzyska niepodległość. W związku z tym, Libelt opracował powstańczą proklamację, będącą później podstawą manifestu krakowskiego. Aresztowany przez władze pruskie i postawiony przed sądem, został skazany na 20 lat więzienia.

Na prośbę Raczyńskiego
Karol Libelt na prośbę Edwarda Raczyńskiego, opracował również instrukcję dla tworzenia przysionka kostnicy, przeznaczonej dla osób obawiających się pogrzebania żywcem.

Po roku 1848
Uwolniony przez wydarzenia roku 1848, powrócił do Poznania i został członkiem Komitetu Narodowego. Początkowo był zwolennikiem porozumienia z Prusami i wojny z Rosją, ale widząc fiasko tej opcji poparł wojnę ludową. Utożsamiał się z koncepcją niepodległej Polski, jako państwa federacyjnego. Był jednym z autorów Manifestu zboru słowiańskiego do ludów Europy. Po 1850 roku, ograniczył on swoją działalność polityczną, chociaż ponownie pełnił mandat poselski i kierował Kołem Polskim, wielokrotnie występując w sprawach narodowej niepodległości. Aktywność polityczną zastąpił pracą organiczną. Był w gronie założycieli Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk i pełnił tam, funkcję jego prezesa. Działał także w innych organizacjach. Zmarł on w czerwcu 1875 roku i został pochowany w Czeszewie

Życie prywatne
Był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona Elżbieta z Jaworskich, zmarła krótko po ślubie, zaś z drugą Marią, z Szumanów, miał sześcioro dzieci. Syn Karol, niezłomny patriota polski zginął w bitwie pod Brdowem, w powstaniu styczniowym.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska