Jerzy Borucki, urodził się dnia 21 września 1928 roku we Lwowie. Zmarł on natomiast dnia 13 lipca 2008 roku w Warszawie. Zasłynął on jako polski geolog.
Jego rodzina
Ojciec jego Walerian, był pracownikiem spółdzielczości, matka zaś Karolina, pracowała na poczcie. We Lwowie, Jerzy ukończył podczas wojny sześć klas szkoły powszechnej i uczęszczał do Szkoły Techniczno-Mechanicznej. Po wojnie przeniósł się z rodziną do Rzeszowa, gdzie ukończył on kursy uzupełniające gimnazjum i liceum o profilu matematyczno-fizycznym. W roku 1947 otrzymał on świadectwo maturalne. W tym samym roku rozpoczął studia w Krakowie na Wydziale Geologiczno-Mierniczym w Akademii Górniczo- Hutniczej, na kierunku poszukiwawczym. W 1951 roku, Borucki otrzymał tytuł inżyniera geologa, a w następnym roku, stopień magistra nauk technicznych.
Na stanowisku asystenta
W czasie studiów, został on powołany na stanowisko asystenta w Katedrze Petrografii AGH u prof. Juliana Tokarskiego. Pod kierunkiem profesora, powstały pierwsze jego opracowania dotyczące wapieni dewońskich Gór Świętokrzyskich.
Na wniosek CUG
Na wniosek Centralnego Urzędu Geologii, został w dniu 1 lipca 1953 roku, przeniesiony w ramach nakazu pracy do Warszawy i zatrudniony w tutejszym Instytucie Geologicznym. Jego praca odbywała się początkowo na stanowisku zastępcy kierownika Zakładu Surowców Skalnych, a następnie kierownika Zakładu Surowców Specjalnych. Prowadził tam grupę dokumentującą polskie złoża siarki. Za dokumentację takową, otrzymał on Srebrny Krzyż Zasługi.
Praca w Zakładzie Złóż Metali
Nadzorował on także poszukiwania osadowych złóż rud miedzi w rejonie Lublina. W roku 1957, został przeniesiony do Zakładu Złóż Surowców Promieniotwórczych. Korzystając z pomocy profesora Smulikowskiego, Borucki zbudował na początku lat 1960. aparaturę do oznaczania wieku bezwzględnego metodą argonową. Ta aparatura była stosowana w polskich instytutach geologicznych przez wiele lat.
Tytuł doktora
W roku 1962, Jerzy Borucki uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych na podstawie rozprawy doktorskiej, noszącej tytuł „Uran w polskich fosforytach” przygotowanej pod kierunkiem prof. K. Smulikowskiego. Trzy lata później, Prezes Centralnego Urzędu Geologii powołał go na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Geologicznym w Warszawie.
Praca za granicą
W kwietniu roku 1966, Borucki został oddelegowany do pracy w ramach projektów onzetowskich, najpierw na Madagaskarze, a następnie w Nigrze i Górnej Wolcie. Zatrudniony tam na stanowisku geochemika, organizował laboratoria geochemiczne i prowadził terenowe prace poszukiwawcze. W wyniku tych prac odkryte zostały liczne anomalie geochemiczne, których treść miała być rozpoznana w ramach następnych projektów. Był także na pewien czas oddelegowany do Sassandra na Wybrzeżu Kości Słoniowej, gdzie również organizował i uruchamiał laboratorium geochemiczne.
W kraju
Po powrocie do kraju, zajmował się w Instytucie Geologicznym badaniami mineralogicznymi z zastosowaniem mikroskopu elektronowego. Z czasem, przeniósł się on do Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Techniki Geologicznej w Warszawie, gdzie objął kierownictwo pionu badawczego. Nadzorował tam wdrażanie nowych technik w wiertnictwie, geologii surowcowej, inżynierskiej i hydrogeologii. W roku 1973, Jerzy Borucki otrzymał stopień górniczy Dyrektora Górniczego III stopnia. W nowo utworzonym Zakładzie Geochemii i Chemii Analitycznej, objął kierownictwo Pracowni Geochemii Stosowanej. Aż do przejścia na emeryturę w uczestniczył w tworzeniu nowoczesnego laboratorium geochemicznego na bazie dotychczasowego Głównego Laboratorium Instytutu. Już na emeryturze, opublikował na ten temat kilkanaście artykułów, większość w języku angielskim.
W swoim dorobku ma kilkadziesiąt publikacji, opracowań archiwalnych, recenzji i ekspertyz.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska
KATALOG FIRM W INTERNECIE
