Marian Raciborski, urodził się dnia 16 września 1863 roku we wsi Brzóstowa pod Ćmielowem. Zmarł 17 marca 1917 roku, w Zakopanem. Zasłynął on w polskiej kulturze jako wybitny naukowiec i twórca pomników przyrody.
Od wczesnych lat dzieciństwa
Od najmłodszych lat, Raciborski rozmiłowany był w naukach przyrodniczych. Przy okazji obdarzony był wielką intuicją odkrywczą i wielostronnymi zainteresowaniami. Był botanikiem i pionierem ruchu ochrony przyrody w Polsce.
Lata studiów
W latach 1881 – 1891, Marian Raciborski studiował nauki przyrodnicze i medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Swą naukę kontynuował na uniwersytetach w Bonn i Monachium. W latach 1896 - 1900 prowadził badania flory wysp Jawy. Po powrocie w latach 1900 - 1909 był kierownikiem katedry Akademii Rolniczej w Dublanach pod Lwowem. Od 1909 roku jako profesor botaniki Uniwersytetu Lwowskiego, organizował Instytut Biologiczno-Botaniczny na wspomnianej uczelni.
Jako profesor botaniki
Od roku 1912, był on profesorem botaniki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Będąc na wyspie Jawie, stworzył on przeogromne zbiory botaniczne, które przekazał krakowskiemu Muzeum Etnograficznemu. Część jego krajowych zbiorów zakupił dla Muzeum Przyrodniczego im. Dzieduszyckich we Lwowie Włodzimierz Dzieduszycki. Po jego śmierci rodzina przekazał bibliotekę i materiały naukowe Instytutowi Botaniki UJ.
Prace naukowe
Raciborski, pozostawił w spuściźnie 116 prac z cytologii, anatomii, morfologii oraz fizjologii roślin. Jego autorstwa były też prace dotyczące florystyki. To on dokładnie opracował sposoby rozmnażania się roślin, narastania tkanek w drzewach, a także dokładnie opisał zjawisko fotosyntezy; czyli inaczej asymilacji dwutlenku węgla. Wydał on swoje pionierskie publikacje paleobotaniczne; był on także twórcą polskiej szkoły fitogeograficznej.
Jego najważniejsze prace paleobotaniczne, to: flora krakowskich glinek ogniotrwałych, flora retycka w Tatrach i inne rośliny kopalne.
Twórca ruchu ochrony przyrody
Był jednym z pionierów ochrony przyrody w Polsce. Rozszerzył on pojęcie „pomnika przyrody" o okazy martwej natury (skały, wodospady, jeziora). W roku 1910 wydał on wykaz zabytkowych drzew i zbiorowisk roślinnych.
Pierwszy propagował myśl ochrony zabytków przyrody i rozbudowy muzeów przyrodniczo-krajoznawczych. Wydał on także zielniki roślin okrytonasiennych i roślin niższych, które zyskały uznanie w kraju i za granicą.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska
KATALOG FIRM W INTERNECIE
