Karol Kalita de Brenzenheim - powstaniec styczniowy

Rodzina

Rodzina Kality pochodziła z Inflant. Osiedliła się w Galicji po roku 1795. Jego ojcem był Jan de Brenzenheim, a matką Barbara Komorowska. Jako szesnastoletni gimnazjalista, brał udział w konspiracji za co został w 1846 roku wysłany do wojska. Zwolniony z wojska w 1847 roku, wrócił do szkoły. Ale już w roku 1849, Karol wstąpił do Legionu Józefa Wysockiego. Razem z legionem tym, brał on udział w powstaniu węgierskim. Po powrocie do kraju został aresztowany i wcielony do wojska austriackiego. Na wieść o wybuchu powstania w Królestwie Polskim, zwerbował on dwunastu kolegów ze swojego pułku i oddał się do dyspozycji polskich władz narodowych.

Dowódca oddziału

Został mianowany majorem i dowódcą oddziału stopnickiego. Oddział ten wchodził w skład dywizji sandomierskiej korpusu generała Józefa Hauke Bosaka. Stoczył on kilka zwycięskich bitew z Rosjanami, a po bitwie pod świętokrzyską Lubienią awansował na stopień pułkownika. W przegranej bitwie pod Radkowicami, Kalita został ranny. Spod ostrzału uratował mu życie Leon Kahane, który sam poległ. Z powodu odniesionych ran, nie brał Karol Kalita udziału w bitwie opatowskiej, w której został rozbity jego pułk.

W Turcji

Po upadku powstania styczniowego, aby uniknąć represji ze strony Rosjan udał się na emigrację do Turcji. Szybko jednak powrócił do kraju i znalazłszy pracę w szpitalu psychiatrycznym porzucił marzenia o wojsku.

Zmarł doczekawszy wolnej Polski.