Gustaw Ehrenberg - Polak, syn... cara

Pochodzenie

Był on synem cara Aleksandra I i Heleny z Dzierżanowskich Rautenstrauchowej. Świadczy o tym zachowana korespondencja matki Gustawa z carem, a także wieloletnie zapomogi, jakie dwór rosyjski wysyłał na wychowanie i wykształcenie chłopca. Sam Gustaw ze wstydu kim był jego ojciec, (a pamiętać należy, iż panowały wtedy zabory Ojczyzny Polaków), podawał się za syna Pawła Ehrenberga, ówczesnego piekarza warszawskiego, który nadał mu swoje nazwisko, podając go do chrztu wraz z kuzynką matki Weroniką Dzierżanowską. Wychowywał się w domu carskiego ministra barona von Mohrenheima.

Pierwsze nauki

W latach 1825–1830 Gustaw Ehrenberg uczęszczał do warszawskiego liceum. Egzamin maturalny zdał prywatnie w roku 1832, po zamknięciu liceum przez władze rosyjskie. Działalność konspiracyjną rozpoczął on w roku 1833. W 1836 roku, został członkiem Stowarzyszenia Ludu Polskiego. Prowadził on agitację wśród ludzi, często przypadkowo spotkanych oraz tajne wykłady, zagrzewające wszystkich do przeciwstawiania się władzy rosyjskiej. Aresztowany został po raz pierwszy w 1837 roku.

Kara śmierci

Wówczas to za działalność konspiracyjną, otrzymał on w roku w 1838 karę śmierci. Wyrok wydał na niego przyrodni brat, car Mikołaj I. Ułaskawiony on został w ostatniej chwili, do dziś tak naprawdę nie wiadomo dlaczego i został skazany na zesłanie na Syberię. Przebywał on tam do 1859 roku. Po powrocie z zesłania wrócił do Warszawy, gdzie natychmiast osadzono go powtórnie w więzieniu, aby nie podżegał on ludzi do zbrojnego powstania.

Praca literacka

Współpracował Ehrenberg z „Gazetą Polską”, „Gazetą Warszawską”, a także z „Biblioteką Warszawską”. Żonaty był z Felicją Pancerówną, a po jej śmierci z jej siostrą Emilią. Miał z nią syna Kazimierza, redaktora naczelnego „Czasu”.

Gustaw Ehrenberg uprawiał lirykę tyrtejską, czyli innymi słowy patriotyczną. Przykładem tego stylu pisania jest jego wiersz noszący tytuł „Szubienica Zawiszy”. Utwór ten upamiętnia postać Artura Zawiszy, straconego w roku 1833.