Tomasz Andrzej Adam Łubieński - szwoleżer i polski hrabia

Rodzina Łubieńskich

Łubieńscy byli starą, wielce patriotyczną rodziną arystokratyczną. Wywodzili się oni z Łubnej koło Kalisza. Ojcem Tomasza Andrzeja, był późniejszy minister sprawiedliwości Księstwa Warszawskiego pan Feliks Franciszek. Matka Tomasza pani Tekla Teresa z Bielińskich, była poetką i dramatopisarką. Tomasz był ich drugim synem. Miał dziewięcioro rodzeństwa.

Jako sześciolatek

W wieku sześciu lat, Tomasz został wpisany jako towarzysz do Kawalerii Narodowej. Już dwa lata później, awansowano go na chorążego. Wychowywał i uczył się w domu. W 1801 roku, brał on lekcje ogłady towarzyskiej w Wiedniu. W 1806 roku, po wkroczeniu wojsk napoleońskich do Warszawy, Tomasz wstąpił do Polskiej Gwardii Honorowej, składającej się z arystokratycznej młodzieży polskiej. Dnia 14 października tegoż roku, został on mianowany zastępcą dowódcy. Był on kurierem samego cesarza Francuzów. Został on udekorowany Krzyżem Kawalerskim Orederu Legii Honorowej. Otrzymał też przydział do Polskiego Pułku Lekkokonnego Gwardii Cesarskiej.

W Hiszpanii

Tomasz brał udział w polskiej szarży pod Somosierrą, został on tam wysłany ze swoim szwadronem dla wsparcia atakujących kozietulczyków. W styczniu 1809 roku, eskortował z kompanią szwoleżerów powracającego z Hiszpanii cesarza Francuzów. W nagrodę za bitwę pod Wagram, otrzymał tytuł barona cesarstwa z czterema tysiącami franków renty, podwyższonej później do 6000. W 1810 roku przebywał krótko w Warszawie, gdzie otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari.

Jako pułkownik

W 8 Pułku Szwoleżerów-Lansjerów, Tomasz Łubieński został dowódcą w stopniu pułkownika. W marcu 1812 roku, poprowadził swych ułanów przez Berlin i Grudziądz na druga wojnę polską. Walczył pod Filipowem, Połockiem oraz Borysowem. Poniósł duże straty przekraczając wpław Berezynę. Pod koniec 1812 roku, Łubieński wrócił do Warszawy.

Po abdykacji Napoleona

Po abdykacji Napoleona, dzięki poparciu Franciszka Druckiego- Lubeckiego, Tomasz Łubieński został wiceprezydentem Warszawy. Jego głównym celem na tym stanowisku było powstrzymywanie rewolucyjnych wystąpień. Dnia 7 grudnia 1830 roku, dyktator powstania listopadowego Józef Chłopicki, mianował Łubieńskiego szefem Dyrekcji Poczt i Policji Krajowych. Łubieński podpisał dnia 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa jako króla Polski.

Przedsiębiorca

W 1839 roku, Tomasz Łubieński został zaproszony do Londynu, w związku z nowym przedsięwzięciem gospodarczym, w którym brał udział. Zabiegał on mianowicie o kredyty, potrzebne na sfinansowanie kolei warszawsko- wiedeńskiej. W latach 1840–1841 był dyrektorem budowy wspomnianej kolei. Mieszkając w Warszawie prowadził aktywne życie towarzyskie. Był prezesem Resursy Kupieckiej, członkiem Towarzystwa Rolniczego, a także Członkiem Towarzystwa Dobroczynności.