Indianin w powstaniu warszawskim - polskie Długie Pióro

Indianin w szeregach warszawskich powstańców

Według własnych relacji, urodził się on w osadzie Indian w dorzeczu rzeki Mackenzie w Kanadzie. Był synem polskiej uciekinierki z Syberii Stanisławy Supłatowicz oraz wojennego wodza plemienia Szaunisów. Leoo-Karko-Ono-Ma (czyli innymi słowy Wysokiego Orła). Sat wychowywał się wśród Indian w Kanadzie. W 1937 roku przybył wraz z matką do Polski, gdzie matka wyrobiła mu metrykę, w której ukryła jego indiańskie pochodzenie. W tworzonej dokumentacji jako miejsce urodzenia wpisano Aleksiejewkę w Rosji, rok urodzenia zmieniono na 1925, a jako ojca wpisano Leona Supłatowicza, pierwszego męża matki.

Po wojnie obronnej 1939

Po klęsce Armii Polskiej w czasie wojny obronnej, Sat-Okh podjął naukę na tajnych kompletach oraz zaangażował się w działalność w ZWZ. W 1940 roku został aresztowany przez gestapo i natychmiast skierowany do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Podczas transportu do obozu, Sat wyskoczył z wagonu bydlęcego i uciekł. W czasie ucieczki został ranny i ukrywał się na wsi. Następnie został żołnierzem AK i walczył w III batalionie 72 Pułku Piechoty AK w rejonie Częstochowy.

Po wojnie

Po wojnie, Supłatowicz za przynależność do AK, był aresztowany i uwięziony. Po uwolnieniu, przez wiele lat, pływał jako marynarz na polskich statkach. Osiadł na stałe w Gdańsku. W 1958 roku, zaczął pisać książki odnoszące się do jego indiańskiej przeszłości, które były tłumaczone na wiele języków świata.

Supłatowicz zmarł 3 lipca 2003 roku w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku, a 8 lipca został pochowany na gdańskim Cmentarzu Srebrzysko (rejon X, kwatera II, rząd 4)