Jadwiga Zamoyska - polska działaczka społeczna

Pochodzenie

Była córką Tytusa Działyńskiego i Gryzeldy Celestyny z rodu Zamoyskich. Pierwsze lata życia spędziła w galicyjskich Oleszycach. Od 1838 roku, przebywała w odzyskanym przez ojca Kórniku. Kształciła się w domu pod kierunkiem prywatnych nauczycielek na przykład Wandy Żmichowskiej i Angielki Anny Birt.

U boku Władysława Zamoyskiego

W roku 1852 wyszła za mąż za swojego wuja, generała Władysława Zamoyskiego. Był on politykiem konserwatywnego związanego z Hotelem Lambert. Z biegiem lat przeniosła się do Paryża, skąd towarzyszyła mężowi w podróżach politycznych, m.in. do Turcji i na Wyspy Brytyjskie. Pozostała we Francji do chwili śmierci męża, która nastąpiła w roku 1868. W okresie tym zbliżyła się poglądowo do zakonu orotarian i pod wpływem ich idei tworzenia stowarzyszeń religijnych bez obowiązkowych ślubów zakonnych, postanowiła założyć „szkołę życia chrześcijańskiego”.

Pobyt w Kórniku

W 1881 roku, powróciła do Kórnika i w następnym roku założyła „szkołę domowej pracy kobiet”. W roku 1885, objęta tzw. ustawami bismarckowskimi, została wydalona z Prus jako obywatelka Francji. Przeniosła wówczas wspomnianą szkołę do Lubowli, a z biegiem czasu do Kalwarii Zebrzydowskiej, zaś w roku 1891 do zakopiańskich Kuźnic, które jej syn nabył w roku 1889 drogą licytacji.

Szkoła pani Jadwigi

Szkoła Jadwigi Zamoyskiej zyskała poparcie władz kościelnych oraz duże zainteresowanie w społeczeństwie. Program nauczania obejmował przede wszystkim wychowanie religijne i zajęcia praktyczne z szycia, haftu i gotowania, ale także zajęcia z rysunków, literatury, geografii, historii Polski oraz naukę śpiewu. Zamoyska publikowała też dzieła o tematyce religijno-wychowawczej, m.in. „O wychowaniu”, przygotowała także do druku pamiętniki męża „Jenerał Zamoyski”, które ukazały się w sześciu tomach nakładem Biblioteki Kórnickiej w latach 1910–1930. Ostatnie lata życia spędziła wraz z synem w Kórniku, tam zmarła i została pochowana.