Bolesław Ignacy Florian Wieniawa - Długoszowski Prezydent RP

Urodzony w rodzinie szlacheckiej, pieczętującej się herbem Wieniawa, wychowywany był w duchu szczególnego patriotyzmu. W roku 1887 rodzina Długoszowskich przeniosła się do majątku Bobowa, koło Gorlic. Tam się wychował mały Bolesław. Do gimnazjum uczęszczał we Lwowie. Następnie podjął on studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Studia ukończył z wyróżnieniem w roku 1906, uzyskując dyplom doktora wszechnauk lekarskich.

Po ukończeniu studiów medycznych wraz z żoną Stefanią Calvas, śpiewaczką operową, wyjechał do Berlina, gdzie przez rok studiował na Akademii Sztuk Pięknych. Mieszkając w Paryżu, włączył się w działalność powstającego oddziału Związku Strzeleckiego, który formował Józef Piłsudski.

Po wybuchu wojny w 1914 roku, Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjechał do ojczyzny, gdzie od 1 sierpnia brał udział w kursie oficerskim Związku Strzeleckiego. Dnia 6 sierpnia 1914 roku, wraz z 1 Kompanią Kadrową wyruszył z Oleandrów krakowskich, do Królestwa Polskiego.

Jako adiutant Piłsudskiego, Wieniawa Długoszewski, brał udział w przygotowaniu wojny polsko - bolszewickiej. W listopadzie 1921 roku, Wieniawa-Długoszowski został mianowany attache wojskowym w Bukareszcie. Tam wziął udział w pracach nad konwencją polsko-rumuńską podpisaną w kwietniu 1922 roku.

W 1923 roku po wycofaniu się Józefa Piłsudskiego z życia publicznego, również Wieniawa-Długoszowski został przeniesiony w stan spoczynku. Jednak wkrótce podjął studia w Wyższej Szkole Wojennej. Po jej ukończeniu w dniu 29 września 1926 roku został dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów. W latach 1930–1932 był dowódcą 1 Brygady Kawalerii w Warszawie.

W dniu 10 grudnia 1931 roku, Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady w korpusie generałów. W 1932 roku, został dowódcą 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie, którą dowodził do 14 maja 1938 roku.

Dnia 27 maja 1938 roku, Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała dywizji. Awans ten umożliwiał mu pełnienie służby czynnej do 1941 roku. W tym samym czasie został przeniesiony w stan nieczynny i skierowany do dyplomacji. Do 13 czerwca 1940 roku, pełnił funkcję ambasadora RP w Rzymie.

Dnia 17 września 1939 roku, prezydent Ignacy Mościcki wyznaczył go "na swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju". W 1942 roku, mieszkając w USA, po otrzymaniu nominacji na stanowisko ambasadora na Kubie, w dniu 1 lipca 1942 roku popełnił samobójstwo.

W roku 1990 prochy Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego przeniesiono na Cmentarz Rakowiecki w Krakowie.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
ewalkiewicz@wp.pl