Eva Rubinstein urodziła się w 1933 roku w Buenos Aires jako najstarsza z czworga dzieci Anieli Młynarskiej i Artura Rubinsteina, jednego z najwybitniejszych wirtuozów fortepianu XX wieku. Mieszkała początkowo z rodzicami w Paryżu, a po wybuchu II wojny światowej wyemigrowała wraz z nimi do Stanów Zjednoczonych.
Od piątego roku życia związana była z teatrem i baletem. Studiowała m.in. na wydziale teatralnym Uniwersytetu Kalifornijskiego, tańczyła i grała na Broadwayu i odbywała tournée po Europie (znacząca rola w sztuce "Dziennik Anny Frank"). Ale teatr nie dawał jej poczucia niezależności. Zawsze była komuś podległa. Musiał być scenariusz, kostiumy, reżyser itd. Wszystko należało do kogoś innego, kto inny decydował, gdzie trzeba siąść albo jak wyglądać. Tę wolność wyrażania siebie i wszystkiego dała jej fotografia. A zaczęła się nią interesować dopiero jako dojrzała kobieta.
W 1967 roku, za namową Seana Kermana, powstały jej pierwsze fotografie. Mistrzami Evy Rubinstein były takie sławy, jak: Lisette Model, Jim Hughes, Ken Heyman czy Diane Arbus. "I wszystko, czym byłam, co umiałam, co kochałam i czego nienawidziłam, włożyłam do fotografii. Bo fotografią można wszystko wyrazić" - powiedziała w jednym z wywiadów.
Eva Rubinstein jest jednym z bardziej znanych i cenionych fotografów w Nowym Jorku. Zajmuje się przede wszystkim fotografią dokumentalną i portretową, ale w jej dorobku są także akty i wnętrza. Prowadzi warsztaty i seminaria fotograficzne w USA i za granicą (np. School of Visual Arts w Nowym Jorku). Prace jej przewijają się w niezliczonych książkach, czasopismach i publikacjach fotograficznych wydawanych w Stanach Zjednoczonych, Europie i Ameryce Południowej (np. albumy: "Kobieta w oczach kobiety", "Kobieta fotografująca mężczyzn", "Fotograficy na temat fotografii"). Od 1970 roku w galeriach całego świata blisko stukrotnie organizowano indywidualne ekspozycje jej twórczości, jeszcze więcej było wystaw zbiorowych, na których prezentowano jej fotografie. Są to m.in.: Focus Gallery (Nowy Jork, 1970), Canon Photo Gallery (Amsterdam, 1973), La Photogalerie (Paryż, 1975), Neikrug Gallery (Nowy Jork, 1974, 1975, 1979, 1987).
Obecnie Eva Rubinstein nie fotografuje już tak dużo. Więcej czasu poświęca rodzinie. Nie odmówiła jednak zaproszeniu Polskiego Klubu Fotografików w Ameryce i na wystawie w Konsulacie Generalnym RP w lipcu 1999 r. wystawiła swoją fotografię "Laura et Victor".
Zapytana, dlaczego zaczęła uprawiać fotografię, mówi: "Zawsze czułam potrzebę pozostawienia śladów, może dlatego, że ślady mojej rodziny były zamazane lub po prostu zmyte w ciągu ostatnich lat. (...) Fotografia stała się dla mnie sposobem utrwalania momentów mojego życia".
Eva Rubinstein jest artystką o wielkiej wrażliwości. Umiejętność wczucia się w człowieka, w przedmiot, w pejzaż, umiejętność, która tak bardzo widoczna jest w jej fotografiach, wydaje się cechą charakterystyczną dla całej szczodrze obdarzonej wrażliwością twórczą rodziny. Podkreśleniem jej związków rodzinnych jest album "Łódź. Chwilowe spotkania " (Łódź, 1998), który - obok wydanego we Włoszech "Eva Rubinstein" (seria: "Wielcy fotograficy", "Fabrini", 1983) - jest znaczącym etapem jej twórczości, bowiem - jak sama mówi - "(...) tęskniłam za czymś takim, jak korzenie, wieczność... może robienie zdjęć jest dla mnie sposobem na utrwalanie zewnętrznych i widzialnych znaków, potrzebą posiadania czegoś do dzielenia się z innymi".
KATALOG FIRM W INTERNECIE
