Śpiewaczka jazzowa
Najważniejsze na świecie, amerykańskie pismo jazzowe "Down Beat" w plebiscycie czytelników za rok 1992 umieściło Urszulę Dudziak za sławną Ellą Fitzgerald w kategorii wokalistek jazzowych. To samo pismo w 1975 r. nazwało Dudziak "Most Promising Female Vocalist".
W swojej prawie trzydziestoletniej karierze w Ameryce, śpiewaczka nagrała ponad 40 albumów dla najważniejszych wytwórni płytowych na świecie: Atlantic, Columbia, Arista, Inner City. Jej muzycznymi partnerami byli: Bobby McFerrin, Joe Farrel, Herbie Hancock, Dizzy Gillespie, Wynton i Branford Marsalis, Gil Evans, Sting, Ron Carter i wielu, wielu innych.
Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych w 1973 r. odbyła tournee po większości stanów i Kanadzie, występując m.in. w Newport Jazz Festival w Carnegie Hall w Nowym Jorku. Urszula Dudziak używa swojego głosu jako instrumentu. Wprowadziła i ciągle wprowadza wiele innowacji, jest jedną z pierwszych, która zaczęła używać elektronicznych urządzeń do komponowania muzyki. Sukces Dudziak zaczął się, kiedy jej piosenka "Papaya" na płycie wytwórni Arista została sprzedana w ponad ćwierć miliona kopii.
"Jazz Forum", "Jazz Podium" i "Down Beat" pisały na okładkach o jej muzyce, a Leonard Feather z "Los Angeles Times" wybrał ją "Kobietą Roku 1979" pisząc: "Zespół Urbaniak-Dudziak nie ma odpowiednika w dzisiejszej muzyce". Clif Smith w "Jazz" pisał: "Z jej pięciooktawową skalą głosu i przy pomocy elektronicznych urządzeń robi rzeczy w albumie, że nawet Al Jerreau nie pomyślałby wyżej w swojej najbardziej szalonej fantazji"; Dick Saunders w "Chicago Sun-Times" pisał: "Ymma Sumac Jazzu. Występ wokalny nie jest podobny do niczego, z czym się zetknąłem. Prowadzi do owacji na stojąco"; a "Billboard" pisał: "Śpiewaczka Dudziak jest chodzącą maszyną wieku kosmicznego. (...) Jej nawiedzony piękny głos szaleje po skali, pryska sylabami, gardłowymi dźwiękami, jękami, stękami, płaczem, wrzaskami i wybuchami dźwięku, które zdają się niemożliwe w ludzkim głosie". W październiku 1985 r. miała tryumfalny występ na Jazz Jamboree w Warszawie, w duecie z Bobby McFerrin, z którym wcześniej odbyła tournee po stolicach Europy; Londyn, Paryż, Berlin, Rzym...
Rok później też w październiku Dudziak wystąpiła w gali z okazji upamiętnienia Thelonious Monk w Constitution Hall w Kennedy Center w Waszyngtonie przed czterotysięczną publicznością. Galę prowadził Bill Cosby i Debby Allen, a obok Dudziak występowali: Herbie Hancock, Dizzy Gillespie, Clark Terry, Ron Carter, Wynton..., a całość była transmitowana przez PBS i jest dostępna na kasetach.
W 1987 współpracowała razem z Mirosławem Rogalą, komponując część muzyki do multimedia opery "Nature Is Leaving Us", która została wystawiona w Chicago w Brian Street Theatre w 1987 i w Goodman Theatre w 1989 r. Latem 1987 r. razem ze Stingiem i orkiestrą Gila Evansa występowała na Umbria Jazz Festival w Perugii we Włoszech, co było na żywo transmitowane przez telewizję.
W ostatnich latach śpiewaczka występowała z grupą "Vocal Summit", w której skład obok niej wchodzą: Jay Clayton, Michelle Hendricks, Norma Winstone. Razem z "Vocal Summit" Dudziak odbyła wiele europejskich tournee, występując na ważniejszych festiwalach jazzowych. O poszukiwaniu czegoś nowego w muzyce, mówi: "Muzyka mnie pociąga, ale tak jak seks spala. Cały czas myślę o czymś nowym, cały czas szukam, mam dziesiątki kaset. Nigdy nie lubiłam powielać i myślałam, że albo wymyślę coś swojego, albo przestanę śpiewać. Podnieca mnie zawsze to, co jest we mnie mojego własnego. Cały czas myślę o koncepcji muzyki, której jeszcze nie było".
KATALOG FIRM W INTERNECIE
