Wyemigrowaliśmy z Polski do Niemiec, by zapewnić opiekę niepełnosprawnemu dziecku...

Zdecydowałam się na emigrację, bo wiem jak w Polsce i jak w Niemczech traktuje się dzieci, które tak jak mój syn, samodzielnie nawet nie siedzą. Jak są traktowane ich matki. Oskar ma 7 lat i niewiele rozumie. Teraz otacza go wysokowyspecjalizowana opieka medyczna. W Polsce takie dzieci i ich matki nie mają szans. Opieka jest kosztowna, wymaga sprzętu i specjalistów.


Oskar z mamą, już w Niemczech. Oczywiście wiadomo, Polski na taką opiekę nie stać. Ratowanie chorych i zapewnienie im środków na życie, staje się problemem ich rodzin. Państwo w znacznym stopniu umywa ręce. Dlatego tak ważna jest opieka okołoporodowa, zapobieganie lekceważeniu pacjentów, a w konsekwencji nieszczęściom. Władze problemu nie chcą dostrzegać. Wielokrotnie, pisałam do Ministerstwa Zdrowia o konieczności wprowadzenia standardów, w tym i standardów opieki okołoporodowej. Siedem lat temu mnie zlekceważono. Przy braku standardów, taka osoba jak ja nie ma szans, bo środowisko medyczne, w opiniach biegłych, nagina procedury tak by zatuszować popełnienie błędu. Pisałam listy, do wielu różnych specjalistów. Odpowiedz otrzymałam tylko od pani prof. M. Kornackiej z Rady Naukowej. Potwierdzadza ona, jak ważna jest opieka w pierwszych minutach po porodzie wczesniaka. Zwróciłam się też do dyrektora Departamentu Zdrowia w Strasbourgu i przekazałam wszystkie materiały o opiece w Polsce panu Piotrowii Mierzewskiemu.

Tą drogą starałam się chronić inne kobiety, które trafią do szpitala, by rodzić. Mimo, iż wiele wycierpiałam, wysłałam też wiele pism. Instytucje, które powinny służyć poprawie standardów opieki, lekceważą los jednostki. Dowiedziałam się od pani J. Zielińskiej, że przez siedem lat, szpital gdzie mnie i mojego syna spotkało nieszczęście, nadaj stosuje te same procedury. Cały materiał dotyczący tego co spotkało mnie i co spotkało panią Zielińską, przekazałam dziennikarzowi gazety "Metro". Tak powstał artykuł pt. "Szpitale krzywdzą dzieci". Dzięki gazecie lekarskiej "Puls Medycyny", mogę ujawnić, jak biegli lekarze tworzą opinie sądowe, sprzeczne z podstwami wiedzy.

Niestety jest już zbyt późno na przekonanie polskich sądów w mojej sprawie. Ale niech moja historia będzie przykładem, jak matka zostaje skrzywdzona nie tylko przez lekarzy, ale przez instytucje wymiaru sprawiedliwości. Tylko jedna pani prof. M. Kornacka potrafiła obiektywnie napisać jak ważna jest opieka w pierwszych chwilach po narodzinach wcześniaka.

Pierwsze minuty i godziny decydują o zdrowiu i późniejszym rozwoju i życiu człowieka. Neonatologia ma za zadanie w sposób optymalny przeprowadzać przez ten okres dzieci, szczególnie te najsłabsze. W Polsce są szpitale, specjalizujące się w porodach wcześniaków. Sprzęt i aparaturę powinny mieć na wyższym poziomie, niż te które się tym nie specjalizują. Wybralam taki szpital w Gdańsku. Może aparaturę mają na wysokim pozionie, ale problemem jest personel. Mając czas na przygotowanie do porodu nie przygotowano inkubatora i nie przygotowano się do zabezpieczenia niewydolnych płuc wcześniaka. Postąpiono z moim dzieckiem jakbym rodziła w domu, zawijając go w pieluchę. Potem niesiono je 150 metrów korytarzem do innego pomieszczenia, remontowanego szpitala. Lekarka, która niosła moje dziecko, twierdzi iż takie są standardy światowe... Wedle niej i wedle biegłych, porażenie mózgowe, miało być wynikiem tego, że dziecko było wcześniakiem, a nie błędów popełnionych po porodzie. Dodam, iż lekarz, ten który odbierał poród, zeznał iż dziecko urodziło się w stanie dobrym.

Podręczniki medyczne natomiast, bardzo dokładnie omawiają i zalecają zabezpieczenie dziecka bezpośrednio po porodzie. Płuca nie są rozwinięte. Trzeba zapewnić im odpowiednią temperaturę. Do tego służy inkubator. Wszystkie czynności takie jak inkubacja, resuscytacja, zabezpieczenie oddechu, podanie tlenu lub podłączenie do respiratora powinny być przeprowadzone już na sali porodowej.

Szpital na Zxxxx nie przestrzega tych procedur, nie używa inkubatora do tansportu. Noszenie wcześniaków po cesarskim cięciu na rękach praktykuje się tam do dziś! Kto za to odpowiada? Odpowiedź w Polsce jest prosta: nikt, a konsekwencje ponosi tylko dziecko i jego rodzina. Poza najważnejszym, czyli tragedią człowieka, należy zapytać jeszcze o to: czy polskie rodziny stać na opiekę nad dziećmi z porażeniem mózgowym na skutek niedotlenienia? Nikogo, nawet władze państwa, los chorych i ich rodzin nie obchodzi.

Mój los dowodzi, iż przy otwartych granicach można pozbyć się takich ludzi jak my, bo nie mając wyboru, uciekają z ojczyzny.
Trudno pogodzić się z nieszczęściem, jakim jest kalectwo, czy śmierć dziecka, nawet gdy zostały zachowane procedury, jeśli użyto dostępnej wiedzy, sprzętu i aparataury do ratowania. Co jednak jeśli popełniono błąd? Kto zapłaci za utrate zdrowia, za ból i cierpienie mojego dziecka, kto zajmie się nim, gdy mnie już nie będzie?

Choć nie wszyscy zachowują się tak samo, to tuszowanie takich spraw, pozostawianie poszkodowanych własnemu losowi, umywanie rąk od odpowiedzialności, stanowi niestety regułę. Jest to wyznacznikiem etyki w wykonaniu większości środowiska polskich lekarzy. Do dzisiaj nie ma odpowiedzi na moje pytania: milczy Ministerstwo Zdrowia, milczy Rada Naukowa, milczą Konsultanci, milczy Rzecznik Praw Obywatelskich. Mogę wymieniać dalej...

Anna Kranczkowska
(skrótów otrzymanego tekstu dokonał A. Sandauer)

Portal www.Poland.US nie ponosi odpowiedzialności za treść oraz za zgodność informacji zawartej w artykułach. Reklamy i informacje zawarte na portalu nie mogą być bez pisemnej zgody ww.Poland.US reprodukowane - w całości lub części - w jakiejkolwiek postaci. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opinie zawarte w artykułach wyrażają poglądy ich autorów i nie muszą być zgodne ze stanowiskiem wydawców.