\"Jest u nas w kraju jedno święto takie...\"

"Wieczór zaduszkowy. Płomyki świec, bełkot wędrującego tłumu.

PIERWSZY:
Jest u nas w kraju jedno święto takie,
Kiedy się rozumieją Polacy z Polakiem;
Jakby grom suchy nagle nad głową im błysnął.
ogniem uderzył w ślepia i z mózgów wycisnął
ostatnią kroplę myśli
DRUGI:

    Tak bardzo scedzoną,
od krwi i potu tak bardzo czerwoną,
że z wody przeszła w płomień, że przecieka
przez wszystkie zdrady, głupoty...
PIERWSZY:

    Z daleka
patrząc, jak się krzątamy, jak świeczki i wieńce
układamy z namysłem, jak nam nagle ręce
różowieją od światła zapałek, jak czyste
są twarze nasze, jakie w oczach bystre
światełka skaczą - myślałbyś, że więcej
zrozumieliśmy, niż można wyczytać
z naszych nagrobków.
DRUGI:

     A tu tylko tyle
światełka w myśli, ile na mogile
pełgania świeczek.
    Zgasną, no i kwita
na rok z nauką historii prawdziwej...
(gasi świeczkę)
Czasami jeszcze jaki sprawiedliwy
zakrzyczy, żeby trawy pielić... Albo stawić
pomnik... My zawsze chętnie postawimy
na grzbiecie naszych dziejów jeszcze jeden kamień...
Chętnie pomnikiem nowym zawalimy
to gorejące wciąż głupoty znamię...
PIERWSZY:
I groby wypielimy, myśli zapalimy,
by je jak świeczki zdmuchnąć przy cmentarnej bramie.
(gasi swoją świecę)"
   
Nic się ten tekst, niestety, po czterdziestu latach nie zestarzał.

Jerzy Bukowski