Polityczne meandry Leszka Millera w sprawie płk. Kuklińskiego

 Nie dziwi mnie takie stanowisko polityka lewicy, który - trzeba to obiektywnie przyznać - zrobił więcej dla rehabilitacji „pierwszego polskiego oficera w NATO” niż wywodzący się z przeciwnej mu formacji pierwszy prezydent niepodległej Rzeczypospolitej Lech Wałęsa oraz legitymujące się „solidarnościowym” rodowodem rządy z początku lat 90. Musi on przecież dbać o swój elektorat, który ze zdumieniem przechodzącym we wrogość przyjął jego działania w tej sprawie w 1997 roku i nadal utrzymuje w kwestii Kuklińskiego podobną opinię, jaką publicznie prezentuje najwierniejszy Moskwie poseł Sojuszu profesor Tadeusz Iwiński.

W minionych latach, a nawet jeszcze całkiem niedawno Miller wyrażał się o Pułkowniku niezwykle ciepło. Wiem, że obaj panowie spędzili wiele godzin na „nocnych Polaków rozmowach”, w rezultacie których czołowy polski postkomunista diametralnie zmienił poglądy na temat swego interlokutora, przyjmując formułowane przezeń argumenty. Można nawet powiedzieć, że był pod jego urokiem.

Nie sądzę, aby znowu zmienił zdanie w tej materii. Będąc jednak wyrachowanym, cynicznym i do bólu pragmatycznym politykiem doskonale rozumie, że swoją wielokrotnie ujawnioną sympatię dla Kuklińskiego musi zrównoważyć hołdowniczymi wypowiedziami o ludziach, którzy są idolami dla większości jego wyborczej bazy, także dla partyjnej młodzieży.

Postanowił więc działać na zasadzie: „panu Bogu świeczkę, a diabłu ogarek” i lansować wspólną tezę dla SLD oraz tych środowisk dawnej opozycji antykomunistycznej, które uznają iż równe zasługi dla odzyskania przez Polskę niepodległości mają obie strony zasadniczego sporu ze schyłkowego okresu PRL, a Jaruzelski i Kiszczak są ludźmi honoru. I dlatego ogłasza w kolejnych mediach swój idealnie wpisujący się w taktykę „grubej kreski” pomysł.

Mam jednak nadzieje, że prezydent Bronisław Komorowski nie ulegnie tej bliskiej części jego najbliższego politycznego otoczenia narracji i uhonoruje Orderem Orła Białego, a może także awansem generalskim nie zdrajców polskiej racji stanu, ale wyłącznie jej bohaterskiego wyraziciela, czyli pułkownika Ryszarda Kuklińskiego.

Jerzy Bukowski
Dziennik Polonijny
Polish Pages Daily News